دریای کویر

ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلام ......

بااینکه بشدت خسته هستم ولی امشب میخوام  بنویسم از صبحانه مهربانی ..از مهربونی ادمهای ناشناسی که مهربونیشون رنگ سفید داره، مهربونیشون طعم سخاوت وروشنایی داره ..ادمهایی که تواین یه ماهه همراهم شدن که امسال هم مث چندسال قبل برنامه صبحانه مدارس انجام بشه ...وامروز صبحانه مدارس برای ششمین سال متوالی درشش مدرسه انجام شد ومن امروز باهمه خستگی این 48ساعته ..باهمه استرس ها وحرص خوردن های گاه بیگاه ...از بدقولی نانوا تا بدقولی ریس بهزیستی فقط ازخدا خواستم کمک کنه که این خستگی ها نتیجه داشته باشه ولبخندی خستگی ام رو دربیاره ...

وخوشبختانه نتیجه امسال مثل سالهای قبل عالی بود امسال با مهربونی دوستان اشنا وغریب تونستیم 6مدرسه با 462دانش اموزبعلاوه مدیرومربیان رو دعوت به لقمه های مهربانی کنیم ...جدا ازسه مدرسه استثنایی سه مدرسه عادی رو ازروستاهای دور انتخاب کردیم وظهرکه  مدیران بهم پیام دادند"  عالی بود... خیلی خوب بود...نه تنها من بلکه همه کسایی که دیروز درتهیه واماده کردن ساندویج های مهربانی که با نون،پنیر،سبزی وخیارسبز پرشده بودند حالمون خوب شد...

اما خستگی من وقتی ازتنم رفت که رفتم همون مدرسه استثنایی کوچیک باشاگردای کم ،که توکلاسی محقر ولی پرازشورزندگی بودند. زنگ تفریح بود رسیدیم رفتم به کلاس دانش اموزها بادیدنم اومدن بااینکه معلول بودند واصلن فکرش رونمیکردم منو شناختن (فقط یکبارپارسال صبحانه مدارس رفته بودم ) ..وبچه ها با لبخنددوره ام کردند ..

خانم چی اوردی ؟..خانم سلام .. خانم برامون قصه میگید ؟ (پارسال براشون قصه  ازفرشته های خدا گفتم که معلول هستند ) خانم من درسم روخوب میخونم ...خانم منو روببیند نگاهش که میکنم ریسه میره از خنده ...ساندویج ها روکه پخش میکنم  اصغر فوری نایلون روپاره میکنه وگازی میزنه وبعدازجویدن میگه بدنیست خوب اشپزی کردی ...صدای خنده ام بلند میشه ...وهمه خستگی های این دوسه روزه ازتنم بیرون رفت ...

این بچه ها رو دوست دارم بزرگ وکوچیکشون برام مهم نیست دلم میخواست میتونستم ازلبخندتک تک اونها براتون عکس میگرفتم ازلبخندهایی که پربودازشیطنت کودکانه و مهربانی ذات پاکشون ...ازلبخندهایی که بادهن پربهم میزندومیگفتن خانم توچرا هرروز نمیای ؟ وزهرای کوچولو که دم رفتن بهم گفت ببین من خوب مینویسم دخترخوبی هستم ....وخط کودکانه اون چه ساده با مدادسیاه وقرمز از ژاله ومژگاه نوشته بود و ه رویاد گرفته بود ...

وبعدمدرسه اخری و تمام شد برنامه صبحانه مدارس امسالمون ...شایددرطول سال برنامه های دیگه ای برای دانش اموزان محروم برگزارکنیم ولی بااین حجم گسترده واینکه دریک روز یه برنامه رو دربین چند مدرسه اجرا کنیم حقیقتا سخت و دشوارهست ...ولی خداروشاکرم که امسال هم تونستم باکمک دوستان زنجیره مهربانی حلقه دیگه ای ازاین زنجیره رو ایجادکنیم ..

بارها گفته ام من نه دریادلم نه بزرگ نه خوب ...من فقط یه ادم معمولی ام که دلمشغولی هام کمی بادیگران متفاوت هست واگر دنبال اینگونه کارها میرم میدونم که درپس همه این خستگی ها یه حس ارامش هست یه حس خوب ...اعتقاددارم تواین دوره وزمونه که مهربانی ها رنگ صداقت ندارند هرکدوم ازماها باید حداقل کمی انسانی رفتارکنیم ...تواین یکماهه با اطلاع رسانی نوشته هام  خردخرد وریزریز ازدوهزارتومن تا صدهزارتومن جمع شد ودل کودکانی روشادکرد مسئله خوردن صبحانه نیست نیت اصلی اینه که فرزندان ما ..کودکان ما بدونند مهربانی کردن ومهربان بودن سخت نیست ..گاهی لازم نیست برای مهربونی دستی به سرکسی بکشی همینکه درجایی دور کودکی می فهمه درجایی دیگه ؛ادمهایی هستند که دوستش دارند این یعنی گسترش مهربانی ها...وکودکان ما بی توقع مهربون بودن وبخشنده بودن رویادمیگیرند...

لازم میدونم ازهمه دوستانی که دراین برنامه ازراه دورونزدیک شرکت کردند تشکروقدردانی کنم ازهمه اونایی که اشناهستند واونایی که ناشناس اند، و  اونچه که درتوان مالیشون بودبامادراین کارسهیم شدند ..ازهمه افرادی که دراین کارگروهی کمک کردند ازظهرتا نیمه شب با وجودبچه کوچیک ،مشغله های متفاوت کمک کردند وساندویج هارواماده کردند بدون هیج چشمداشتی واقعنی ممنون وسپاسگذارم ...

ویه تشکرویژه کنم ازمدیران مدارسی که باهامون همکاری کردند که اگه همکاری مدیران عزیزنبودمطمئن باشید برنامه بنحواحسن انجام نمیشد والبته اینبارازبهزیستی تشکرنمیکنم (به خودریس هم گفتم )  چون مشغله کاری زیادی داره کارمارو وظیفه مادونست واصلن کمکمون نکرد فقط غرزد حالا دفعات بعدتوکارهای دیگه جبران کنه تا ازش تشکرکنیم ..(خبیث هم خودتونید)...

خداروشکر یادمون نره توهمه روزهامون خوشی وناخوشی همدیگه رو دعا کنیم وبرای هم ازته دل موج مثبت بفرستیم برای جسمی ..مالی ..روحی........ خدایا کمکمون کن که بتونیم ازته دل وبا نیت پاک ازت بخشش بخوایم برای همه وقت هایی که بودی وما ندیدیم ...ویا شاید نخواستیم بببنیمت....خدایا شکرت ....